Η ομιλία της Προέδρου του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Κεντρικής Μακεδονίας κ. Συλβάνας Καρασαββίδου, στα εγκαίνια του Κτιρίου Υποστηριζόμενης Διαβίωσης «Θεμέλιο», στις Σέρρες.
Η σημερινή μας συνάντηση, στόχο έχει να γίνουμε μάρτυρες μιας νέας πραγματικότητας για 12 νέους ανθρώπους.
Είμαστε εδώ, για να θέσουμε τα θεμέλια στη νέα ζωή των νεαρών κοριτσιών και αγοριών, του Γιάννη, του Πέτρου, του Σάκη, της Ελένης, της Μαρίας, της Αναστασίας και των άλλων παιδιών, που μέχρι χθες ζούσαν στο ΚΑΑΜΕΑ Σερρών.
Η θεμελίωση αυτή πρέπει ν’ αντέξει στο χρόνο. Μπορεί ν’ αντέξει μόνο όταν οι άνθρωποι αυτοί, θα αποτελέσουν αναπόσπαστο μέρος του γίγνεσθαι της πόλης των Σερρών και της γειτονιάς τους. Όταν για παράδειγμα, η γειτόνισσα την ώρα που θα πίνει τον απογευματινό της καφέ θα αναρωτιέται: Άραγε τι κάνουν τα παιδιά δίπλα; Να περάσω να τους δω για λίγο;
Γνωρίζουμε πως η αποασυλοποίηση και η κοινωνική ένταξη δεν είναι μόνο ένα ωραίο σπίτι με ωραία έπιπλα, αλλά είναι και όλα τα άλλα που συνιστούν τη σύνδεση με την υπόλοιπη κοινωνία και την πραγματικότητα της πόλης.
Στο ερώτημα γιατί είναι αναγκαία η αποασυλοποίηση και η κοινωνική ένταξη;
Είναι γνωστό πως τα ιδρύματα προέκυψαν ως «κοινωνική αναγκαιότητα». Οι κοινωνίες δηλαδή προκειμένου να διασφαλίσουν την «τάξη» και την «αισθητική» που επιθυμούν, απομακρύνουν όλους αυτούς που «τους δυσκολεύουν» και τους τοποθετούν στο περιθώριο το οποίο δημιούργησαν, δηλαδή στα ιδρύματα. Στην περίπτωσή μας είναι οι τρόφιμοι των ιδρυμάτων. Στην Κεντρική Μακεδονίας υπάρχουν 6 ιδρύματα κλειστής περίθαλψης.
Οι προϋποθέσεις εισαγωγής σε ένα ίδρυμα αποτελούν οι αδυναμίες και τα προβλήματα των ατόμων προς εισαγωγή και όχι οι δυνατότητές τους.
Έτσι στα ιδρύματα η ατομικότητα χάνεται, οι προσωπικές ανάγκες δεν αναγνωρίζονται και η αποασυλοποίηση αρχίζει από τη στιγμή που οι άνθρωποι μέσα στο ίδρυμα γίνονται ορατοί, αναγνωρίζονται οι ανάγκες τους και ανακαλύπτονται οι δυνατότητές τους. Τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα να έχουν συναισθήματα, να αγαπούν και να ζητούν αγάπη.
Εμείς που ζούμε τα ιδρύματα μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε και να αναγνωρίζουμε αυτές τις ανάγκες αλλά και τις δυνατότητες τους και κυρίως το δικαίωμα στη ζωή.
Γνωρίζουμε επίσης πως ευθύνη μας είναι η επικοινωνία και η σύνδεση με την κοινωνία και η υπενθύμιση πως τα ιδρύματα είναι κομμάτι δικό της, άρα και ευθύνη της.
Κλείνοντας να πω πως σήμερα 55 άτομα από το ΚΚΠΚΜ απολαμβάνουν τη ζωή στην κοινότητα και συνεχίζουμε.
Η Πρόεδρος του ΚΚΠΚΜ
Συλβάνα Καρασαββίδου
22 Μαίου.2017
Η σημερινή μας συνάντηση, στόχο έχει να γίνουμε μάρτυρες μιας νέας πραγματικότητας για 12 νέους ανθρώπους.
Είμαστε εδώ, για να θέσουμε τα θεμέλια στη νέα ζωή των νεαρών κοριτσιών και αγοριών, του Γιάννη, του Πέτρου, του Σάκη, της Ελένης, της Μαρίας, της Αναστασίας και των άλλων παιδιών, που μέχρι χθες ζούσαν στο ΚΑΑΜΕΑ Σερρών.
Η θεμελίωση αυτή πρέπει ν’ αντέξει στο χρόνο. Μπορεί ν’ αντέξει μόνο όταν οι άνθρωποι αυτοί, θα αποτελέσουν αναπόσπαστο μέρος του γίγνεσθαι της πόλης των Σερρών και της γειτονιάς τους. Όταν για παράδειγμα, η γειτόνισσα την ώρα που θα πίνει τον απογευματινό της καφέ θα αναρωτιέται: Άραγε τι κάνουν τα παιδιά δίπλα; Να περάσω να τους δω για λίγο;
Γνωρίζουμε πως η αποασυλοποίηση και η κοινωνική ένταξη δεν είναι μόνο ένα ωραίο σπίτι με ωραία έπιπλα, αλλά είναι και όλα τα άλλα που συνιστούν τη σύνδεση με την υπόλοιπη κοινωνία και την πραγματικότητα της πόλης.
Στο ερώτημα γιατί είναι αναγκαία η αποασυλοποίηση και η κοινωνική ένταξη;
Είναι γνωστό πως τα ιδρύματα προέκυψαν ως «κοινωνική αναγκαιότητα». Οι κοινωνίες δηλαδή προκειμένου να διασφαλίσουν την «τάξη» και την «αισθητική» που επιθυμούν, απομακρύνουν όλους αυτούς που «τους δυσκολεύουν» και τους τοποθετούν στο περιθώριο το οποίο δημιούργησαν, δηλαδή στα ιδρύματα. Στην περίπτωσή μας είναι οι τρόφιμοι των ιδρυμάτων. Στην Κεντρική Μακεδονίας υπάρχουν 6 ιδρύματα κλειστής περίθαλψης.
Οι προϋποθέσεις εισαγωγής σε ένα ίδρυμα αποτελούν οι αδυναμίες και τα προβλήματα των ατόμων προς εισαγωγή και όχι οι δυνατότητές τους.
Έτσι στα ιδρύματα η ατομικότητα χάνεται, οι προσωπικές ανάγκες δεν αναγνωρίζονται και η αποασυλοποίηση αρχίζει από τη στιγμή που οι άνθρωποι μέσα στο ίδρυμα γίνονται ορατοί, αναγνωρίζονται οι ανάγκες τους και ανακαλύπτονται οι δυνατότητές τους. Τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα να έχουν συναισθήματα, να αγαπούν και να ζητούν αγάπη.
Εμείς που ζούμε τα ιδρύματα μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε και να αναγνωρίζουμε αυτές τις ανάγκες αλλά και τις δυνατότητες τους και κυρίως το δικαίωμα στη ζωή.
Γνωρίζουμε επίσης πως ευθύνη μας είναι η επικοινωνία και η σύνδεση με την κοινωνία και η υπενθύμιση πως τα ιδρύματα είναι κομμάτι δικό της, άρα και ευθύνη της.
Κλείνοντας να πω πως σήμερα 55 άτομα από το ΚΚΠΚΜ απολαμβάνουν τη ζωή στην κοινότητα και συνεχίζουμε.
Η Πρόεδρος του ΚΚΠΚΜ
Συλβάνα Καρασαββίδου
22 Μαίου.2017 
